Herfst het maakt mij altijd melancholiek deze vergankelijkheid.
Er staan oude kale karkassen uitgewoond in pure naaktgelijkheid.
Rottingsprocessen van roestend staal en stinkende zwammen.
Fluitend giert de snijdende wind door je hele gadverdamme.
Snot druipt gestaag uit je schrale gok en laat je lucht ontberen.
Tranen om wat er ooit eens was en nimmer terug zal keren.