De Didgeridoo.

logo

De Didgeridoo.
Als ik niet zoveel wodka had gedronken, zou ik nooit naast de oerlelijke Yuliana
wakker zijn geworden. Ook zouden wij niet naakt betrapt zijn geweest door een zie-
dende Grigori Sorokin, die zijn dochter uitschold voor hoer, maar mij omarmde als
zijn nieuwe schoonzoon.
En zo werden wij op huwelijksreis naar Australië gestuurd. Een uitweg was, op de
dood na, onmogelijk.
Na het nog een keer met Yuliana gedaan te hebben in Kiwiland, had ik er eigenlijk
alweer genoeg van. In het Russisch betekende Yuliana trouwens “beneden gehaard”
maar dat had beter “beneden behaard” kunnen zijn. Wat was dat kind bedekt met
haar zeg! Alsof je met een berin in bed lag. Ik was al druk denkende hoe ik mij van
haar kon verlossen.
De oplossing kwam als uit de hemel gevallen toen wij bij de Aboriginals aankwamen.
Als een blonde godin werd zij binnengehaald en met cactussen omhangen. Zij bracht
bij nacht, rond het vuur, haar klagerige stem ten gehore, begeleid door het geburl
van de digeridoo. Het was een Russische tranentrekker die, voor zover ik het begreep,
verhaalde dat ook zij niet blij met ons huwelijk was. Het opperhoofd stond het wel
aan: hij schudde het stof uit zijn baard en vroeg haar ten huwelijk. Yuliana keek mij
smekend aan en ik stemde ermee in, in ruil voor zo’n blaasboom.
Alleen, op weg naar huis met mijn Dhambilpil, behangen met kralen, belde ik Grigori
Sorokin op en legde hem de situatie uit. Hij legde mij vervolgens uit waar de
Dhambilpil zou worden ingebracht als ik ooit in zijn afschuwelijk grote handen zou
belanden.
Bij thuiskomst heb ik er snel een schemerlamp van gemaakt en die, verdekt opgesteld,
ergens achterin de zaak geplaatst.
Van Yuliana heb ik nooit meer iets gehoord.