Wat een kut kerst, en de jaarwisseling is al niet veel beter. Met kerst zat ik zo strak onder de paracetamol
dat ik na drie glaasjes port al het verschil tussen de Kerstman en een oliebol niet meer wist.
Maar ja d’r moest wel gespeeld worden, ook dat is rock an roll. Niet pisnelen, gewoon drummen tot je er bij neer valt.
Traditie getrouw gaan we op 2e kerstdag altijd met de hele bups uit eten, iets waar ik altijd naar uitkijk.
De flessen wijn zijn meestal niet aan te slepen, en het mond altijd weer uit op een groot dronkenmans festijn.
Maar ik was er niet helemaal bij, suf van de stuf.
Het eten smaakte mij niet, sommige kregen er zelfs uitslag van. Wie eet er dan ook groene stoofperen.
Nee het was niet waar ik op gehoopt had.
En mijn onbereikbare liefde was er nog wel bij.
Net nadat de griep bacteriën gevlucht waren naar personen die er wel voor ingeënt zijn voelde ik het al.
De zelfde simtonen als vorige keer, maar nu aan de andere kant. Een nek hernia.
Fijn dat kon er godverdomme wel bij, gelukkig heb ik nog Diclofennacnatrium in mijn apotheek liggen.
Kan ik misschien mijn nek weer een beetje bewegen
als straks de pijlen omhoog schieten.
Al is het alleen maar om de laatste druppels uit het glas naar binnen te kunnen klokken.
Ouwelullenkwalen, en beetje ongemakkelijk das alles.
En voordat ik teveel zelfmedelijden krijg, kijk ik maar weer voor de zoveelste keer naar het journaal.
Hoe de Palestijnen heel andere pijlen om hun oren krijgen, ze in Kongo vechten voor een druppeltje water.
Ik hoorde laatst mijn vriend zegen dat hij het belachelijk vond dat er bovenop de 2,5 miljoen voor
3 Fm serious request er nog eens zo’n zelfde bedrag gestort zou worden, het vet van zijn kin vegend.
Ik werd stil en dacht bij mijn eigen, zouden er dan geen pilletjes tegen domheid zijn?