In Rotterdam heb je sinds kort een heus klagerskoor.
Zij plachten de politieke misstanden in hun stadje aan de kaak te stellen door middel van zang.
Ik heb meteen al een klacht.
JULLIE KUNNEN NIET ZINGEN.
Ik hoorde het vanochtend op radio 2, en de kramp sloeg acuut in m’n ballen.
Ze waren sowieso niet te verstaan, maar dat is algemeen bekent van rotterdammers.
Je mag al blij zijn als je af en toe iets van gebral ontwaard in de trend van: Hoeregrens of feiesnorrrrrrt.
Dit gaat altijd gepaard met een rollende Rrrrrr die je alleen uit je strot kan krijgen als je regelmatig in je hol genomen word.
Dus of de boodschap overkomt, ik zet er mijn vraagteken bij.
Maar klaagzang is het in ieder geval. Wat een jammerlijk geluid werd hier geproduceerd.
Of dat er 21 depressieve Bob Dylan,s in de kring stonden.
Wat heeft het voor zin om te klagen als er niemand naar je sneue koor wil luisteren.
Steek de handen liever uit de mouwen en bouw een klaagmuur, het liefst om heel Rotterdam heen, er mag één poort in, die uitmond in zee.
Verder houden we het liever potdicht.
Stel je voor dat het koor ambitie krijgt, en op tournee gaat. Dat mond uit in een rituele slachtpartij.
O ja joh, tis wha, ech hoorrrrrr, niet than. Hoeregrens.