Ik wil dat mijn zwargert zijn scooter nu, stantepee edmiedetlie uit mijn werkplaats haalt.
Nee hij staat niet in de weg. Nee hij lekt geen olie. En nee, ik heb geen ruzie met hem.
Maar als mijn zwagert zijn brommertje naar buiten duwt weet men zeker dat de echte lente in zwang is. Alle weermeteorologen ten spijt. Pas als de brommert uit de stal komt gaan de terrassen weer open, zullen de futen ongegeneerd door de sloten wippen.
De skibroeken worden vervangen door wulpse rokjes, het chagrijn maakt plaats voor vrolijk gezang. Als het brommertje de stal verlaat komt alles weer tot bloei, alles geurt en kleurt weer zoals we het zo graag hebben.
Pas dan, en geen dag eerder.
Maar hij verdomd het, het is nog geen tijd zegt hij.
Ik heb hem gesmeekt, op hem ingepraat, gepaaid met het vooruitzicht samen een biertje te doen op het terras ergens in Zandvoort, terwijl de dames in korte rokjes voorbij lopen, onze brommers staan stoer en glimmend in de zon, en een druppeltje zweet loopt argeloos over ons voorhoofd.
Maar onvermurwbaar schud hij zijn kop.
Pas bij 50000 likes haal ik mijn brommert uit de stal vriend, en geen like eerder. Zo zei mijn zwargert, mijn vriend van vroeger, met zijn facebookkop.
Er zit dus niets anders op vrienden, boeren burgers en buitenlui, hoeren en andere landgenoten. Als we lente willen zullen we moeten liken zoals we nog nooit hebben geliked.
Tenzij je tot juni met de ijspegels in je broek wil blijven lopen, maar anders.
Delen, liken liken en nog eens liken.
Want ik wil lente, lente en nog eens lente.