Buiten lijkt het wel lente, 15 februari,
maar m’n hart voelt alsof dat het bevroren is.
Weer slecht bericht uit het VU. MS, maar dan de ergste vorm.
Tuurlijk, het is weer alles of niets lijkt het wel.
En het zal toch zeker niet zo zijn dat ik binnenkort weer een dierbare
weg kan brengen.
De zoveelste in een veel te korte tijd.
Maar voor die tijd mag hij eerst nog ff een verschrikkelijke kutperiode doormaken.
En ik maar lachen, iedereen proberen op te beuren,
helpen waar ik kan. Het kan altijd slechter zeg ik dan.
Kijk toch eens om je heen joh!
De kindjes in Afrika, die hebben het slecht.
Ja m’n reet, vertel dat maar is aan iemand die net zo’n kut uitslag heeft gehad. Ik weet het ook ff niet meer.
Natuurlijk ik blijf wel lachen, beur de boel wel op en doe wat ik maar kan. Van neerslachtigheid is nog niemand opgeknapt.
Maar soms… Heel soms ben ik het ook wel eens zat,
en wil dan stil ergens ver weg bij alles en nog wat vandaan.
Stil in een hoekje…
Nee, nu nog niet.
Nu ga ik iemand opbeuren.