Vannacht werd ik wakker met een ophol geslagen hart, alweer. En ik hoopte eerlijk gezegd dat het deze keer fataal zou zijn, eindelijk rust. Dat je dood wakker word. Maar toen de klap uitbleef nam ik maar braaf een extra pilletje, en wachtte geduldig tot de storm ging leggen. 14 pillen per dag, normaliter en buiten de paracetamol om voor als het echt niet meer te harde is. Dat is meer dan wat ik vroeger als ontbijt en lunch nam, en nog is het kut met peren. 14 pillen en nog strompel ik met moeite naar de overkant om de hond uit te laten. 14 pillen die mij weerhouden om aan het werk te gaan door lamlendigheid en een ongekende vermoeidheid. 14 pillen die al het plezier uit je lichaam zuigt, enkel om maar in leven te blijven.
Ik heb niet eens een euthanasie pil nodig, zat ik mij te bedenken. Als ik al die troep overboord gooi en de horizon tegemoet vaar ben ik er ook, geweest. Heerlijk lijkt mij dat, ontbijten zonder die misselijkmakende tering zooi. Officieel zou mijn pis niet eens meer door het riool gespoeld mogen worden, maar in speciale containers afgevoerd moeten worden, door mannen in witte pakken, en ergens naast het radioactieve afval opgeborgen moeten worden. Pillen maken je niet beter, en ik sta echt op het punt om te kappen met die hele zooi, want zo is er ook geen meer ruk aan.
Natuurlijk zijn er ook positieve momenten, maar die worden steeds sneller hartgrondig de grond in geboord. En wat blijf er dan nog over? Als ik niet meer kan werken. Of drummen zoveel moeite kost. Het lopen door de natuur een onmogelijke opgave is geworden. Wat blijf er dan nog over? Mijn kleinzoon Vince? Baron? Mijn Wijntje? Ja, tot dat die mijn vermoeiende ge-chagrijn ook zat zijn, al zal daar ook wel weer een pilletje voor zijn. Nee, het is tijd om de boel eens radicaal op zijn kop te zetten. Of alles, of niets, met minder neem ik geen genoegen meer, dat heb ik nu 4 jaar geprobeerd, en het resultaat is KUT. Kwalitatief Uitermate Teleurstellend. Als ik moet leven als een chemische fabriek wachtend op de zoveelste terugval met weer een pilletje extra om je op de been te houden, hoeft het voor mij niet meer.
Ik belde Keith om te vragen hoe hij dat deed, maar dat geheim kon hij niet prijs geven die ouwe rollende steen. Dan maar een ernstig gesprek met mijn zoveelste nieuwe internist. En gek genoeg heb ik wel vertrouwen in deze dame. Maar ik wil resultaat, en heel snel ook, het leven zit al vol chagrijn en daar wil ik geen onderdeel van uitmaken, maar stukje bij beetje sluipt het er toch op de een of andere manier in.
Wakker worden Sjek, en roei zoals vroeger keihard om je heen. De dood of de gladiolen. Het lijkt misschien wel leuk de dood, maar je kunt er pas over meepraten als je er bent geweest. Dus geeft ik het leven nog een kans, een laatste, om weer als een gladiool door het leven te stappen. Zo ben ik geboren, en zo wil ik gaan. Geen half werk, niet pappen en nat houden, alles of niets.
4 uren en 6 toiletgangen later, zwakt het eindelijk af. De goederentrein walst zijn laatste wagon brut over mij heen, en perst nog net het leven er niet uit. Ik ga maar proberen te slapen voordat ik weer aan het ontbijt met pillen mag aanschuiven. En hoop op een droom vol gladiolen, bij het beginpunt of de finish, dat maakt mij eigenlijk niet meer uit. 14 gladiolen in diversen kleuren die ik stuk voor stuk lachend in ontvangst neem. 14 gladiolen vers van het land. 14 gladiolen onbespoten met de dauw er nog op. Vaag hoor ik het liedje van Toon Hermans.
2 Malle dieven in een villawijk
3 ex vriendinnen zonder veel gezeik
8 matrozen in een veels te duur bordeel
7 zusters, is dat niet een beetje veel
En 1 beknelling tussen een dikke damesdij
En 14 gladiolen, 14 gladiolen, 14 gladiolen voor mij
La la la la la la la.