Tja, na ongeveer 18 jaar huwelijk is het er dan toch van gekomen. Mijn tweede scheiding, althans zo voelt het.
Waar de wind vroeger krachtig naar het noorden blies, met soms een stevige wervelwind. Is het nu overgegaan in een rustig waaiend briesje, soms dacht ik wel eens dat het windstil was.
Het is maar waar je van houd natuurlijk, maar ik verkies toch liever de storm.
Jezus, 18 jaar. Zolang heb ik iets, of het bij iemand nog nooit volgehouden.
Een mooi huwelijk, waar ik nog veel op terug zal kijken met een bik smile op m’n gezicht.
Oke, het was niet altijd koek en ei, maar over het algemeen gingen we toch altijd samen door heel wat deurtjes. Waar we hele mooie, soms bizarre, en hier en daar ontroerende momenten hebben beleefd.
Een hele mooie tijd die ik, nu het nog mooi is ga verlaten.
Spijt zal ik niet krijgen, maar dat ik het ga missen weet ik wel zeker.
En dan bedoel ik op de eerste plaats mijn twee maatjes waarmee ik al die 18 jaar hoge dalen, en diepe pieken mee heb beleefd. U was een verrijking in mijn leven.
En denk nou niet dat je van me af bent, want ik zal zat keren stiekem om een hoekje komen kijken.
Waar ik jullie dan gewoon is in je porem kan kijken, in plaats van dat ik altijd maar naar jullie kont moest staren.
Het leven gaat door, de wind wakkert al aan.
Jullie zullen altijd in mijn hart blijven bestaan.
Thanks voor al het moois, en al het goede,
wat we jarenlang gedeeld hebben.