Enge erdogant.

Ondanks het prachtige weer staan de tranen in mijn ogen. Ik vermoed een allergische reactie van de turkse lelie in mijn tuin. Of zou het die turkse hazelaar zijn waar ik net de turkse tortel uit heb geschoten die de hele dag tot vervelens aan toe liep te koeren. Ik probeerde de boel nog te onderdrukken met een glaasje ancyra okuzgozu, maar wat is dat een wrang goedje zeg. Daar zou een anatolische herder nog van aan de dunne gaan. De drie hoofddoekjes schuifelen in hun dagelijkse rondje voorbij mijn huis, ondertussen koeterwalend met elkaar. Waar ze het over hebben? Ja geen idee. Misschien wel over dat ze hun kinderen beter hadden moeten laten integreren, of dat ik een nazaat van de nazi’s ben. Je weet het niet he, je verstaat ze niet. Nou hoef ik het ook niet te weten hoor, het is meestal zulks stom geleuter van een niveau waar een geit hooguit een blindedarm aan overhoud. Ik kijk ondertussen naar het debat met de 2 kemphanen. Grote woorden maar weinig inhoud. Nu moet ik nog niesen ook, en snuit mijn neus met de turkse vlag, ik heb er daar meer dan genoeg van. Wij steken dat soort dingen niet in brand, das niet netjes en respectvol. Op het zelfde moment proberen ze verderop wel het roodwitblauw in de fik te steken. O Oepsie, het was de Franse vlag. Ach wat, geen erdogan die dat in de gaten heeft. Nog iets verderop word de kop ingeslagen voor het überhaupt een demonstratie kon worden. Tegenstand tegen erdogan word niet getolereerd. En ondertussen blijft het verdacht stil in Nederturkistan. Slechts een enkeling blaast van de toren, terwijl Denk het enkel over mijn bloempot heeft. Nog 2 dagen te gaan en dan weten of erdogan nog meer te vertellen krijgt over zijn eigen grens. Mijn grens is het aan alle kanten te buiten gegaan in ieder geval. Allahu Akbar, misschien wel net zo groot als de piemel van erdogan waar die zwaar op getrapt is. Misschien verstandiger als we dat enge dingetje eraf hakken.