Vroeger.

Vroeger, lang geleden toen je poep nog met een lange oe schreef, en het leven nog niet zo gecompliceerd was als nu. In de tijd dat je gulden op de markt zogenaamd een daalder waard was maar waarvan iedereen duidelijk wist dat je besodemieterd werd. Toen we nog heerlijk naïef in de veronderstelling waren dat de politici het beste met het volk voor hadden. Ja, zolang geleden dus. Was ik al een verwoed muziek liefhebber zonder geld. Althans, veel te weinig om dat aan te schaffen waar mijn oren blij van werden, er was zoveel. Met de fiets naar Haarlem om de nieuwste plaat van Neil Young bij Elpee te kopen. Thuis voorzichtig op de pick up van mijn oudste broer draaien, de hoes bewonderen en alle informatie opsnuiven die er op de binnenhoes stond vermeld. Meestal stonden daar ook de teksten die ik woord voor woord in mijn gulzige brein opsloeg. En dan weer een maand sparen voor de volgende Lp aangeschaft kon worden. Dat duurde mij te lang, dus begon ik overal en bij iedereen Lp’s te lenen om ze op cassette te zetten. Later ontdekte ik dat de bibliotheek van Hemstede ook een fonotheek had waar ik helemaal los ging. Hele rijen vol met illegaal gekopieerde muziek stond er op de plank, waarvan ik met terugwerkende kracht minstens 4 jaar de lik voor zou in draaien, maar het was het waard. Later ging mijn vriendin bij de CBS werken en kwam elke vrijdag met een tas vol Lp’s thuis waar je in de winkel amper 1 exemplaar voor kon kopen, wat een heerlijke tijd.

Toen kwam de Cd, nog mooiere kwaliteit en ik was al snel verkocht, en bijna boekroet, er was niet tegenop te werken tegen de gulzigheid. Maar wat er op de binnenkant van die fragiele doosjes stond aan informatie en songteksten was bijna niet te lezen. De vooruitgang had toch ook zijn keerzijde zo ontdekte ik. Waar ik eerst uren door bakken vol Cd’s zat te graaien op zaterdagmiddag in de diversen platenzaken, begon ik online te bestellen. Bijna dagelijks rolde er wel een enveloppe op de mat en ook deze drager kon binnen de kortste keren gekopieerd worden.

En nu trek ik dat halve spotify leeg en maak de ene na de andere map aan. Kost geen drol en bijna alles staat er op. Duizenden euries bespaar ik nu jaarlijks en mijn woonkamer is twee keer zo ruim geworden na het opruimen van al die zooi. De informatie is beperkt tot een minimum maar dat kun je allemaal opzoeken tegenwoordig. De vooruitgang heeft een aardige teloorgang teweeg gebracht.
Oke, we schrijven nu poep met een korte oe. Maar hele platenmaatschappijen zijn naar de klote. Platenzaken bestaan er amper meer. En het ergste, de meeste artiesten zitten tegenwoordig aan de geeuwhonger. Als je plaat 5.726.498 keer gestreamd is houd de artiest er al gauw € 2.58 aan over. Het enige wat niet veranderd is, is dat ik nog steeds geld tekort kom.

Maar wat schept mijn verbazing, vinyl maakt een steeds grotere opmars en dan vooral bij de jeugd. Oude platen worden van stoffige zolders geplunderd, en opa’s worden ineens ouwe hipsters. Op dit moment wint het vinyl al van de cd en jongeren graaien wellustig in platenbakken vol met 2e hands oude platen die grijs gedraaid en stuk gelezen zijn. De platenpersen draaien weer op volle toeren en er word zelf gedacht om Ghiel Montange uit zijn mollennest te trekken. Want wat is er nou leuker om zo’n oude krakerige zwarte schijf op de draaitafel te leggen, het stof onder de naald vandaan te blazen, en alle informatie van de hoes onder het luisteren tot je te nemen.

Vroeger was alles beter, hoe vaak heb ik dat wel niet gehoord. Maar ik ben altijd voor vooruitgang geweest, en zou als muziekliefhebber natuurlijk met afgrijzen deze trend van gekraak en overslaan der naald subiet moeten afkeuren. Want vroeger was niet alles beter, maar de herinnering toen ik de Lp A Night at the Opera van Queen voor het eerst in mijn handen had staat mij nog vers in het geheugen. Nostalgie van een ouwe muziek fanaat, en hoe mooi is het dat de jeugd weer bevangen is met deze onschuldige verslaving. Vroeger was niet alles beter maar het goede blijft gelukkig bestaan.

Mister Jack.