29 jaar.

Daar sta je dan na 29 jaar onterecht te hebben vast gezeten in de hel buiten de poort met een zakje goedmaak geld. 1.7 miljoen of zo, een schrale troost. Als hij zijn straf van 99 jaar had uitgezeten had hij toch heel wat meer geboerd. 29 jaar, omdat wat vage kennissen getuigen verklaringen hadden afgelegd, die achteraf van geen kant klopte.
Fijne kennissen, fijne rechter, fijne jury, fijne advocaat, fijne wereld.
Er waren hem al 118 teniet verklaarde voor gegaan, en er zullen er nog velen volgen.
Wat een verschrikking met de wetenschap te moeten leven dat je onschuldig vast zit, of zou hij ondertussen zo murw geluld zijn dat hij het zelf ook geloofde.
En dan had hij nog mazzel, want voor iets meer geld krijg je de stoel.
Wat zou ik doen als ik na zo’n fiasco buiten de poort werd gezet na 29 jaar zat ik mij te bedenken.
Ik zou beginnen met een tas vol wapens en munitie te kopen. Bracht een bezoekje aan die fijne rechter, propte een handgranaat in zijn vrome hol, de pen verbonden met een touwtje aan de voordeur, zodat hij nog een paar angstige uurtjes had voordat zijn vrouw thuis kwam en de boel de lucht in ging.
De jury zou stuk voor stuk zo verschrikkelijk gemarteld worden, waarbij Guantanamo Bay een paradijs leek. De vage kennissen zou ik dagen lang opjagen als een kudde gnoes om uiteindelijk in de bek van een hongerige krokodil te belanden.
En als mijn advocaat niet genoeg zijn best had gedaan destijds, zou die mooi een stukje achter mijn auto mogen aanhollen, kijken of die dat wel lang genoeg kon volhouden.
Zo kwaad zou ik zijn, mij 29 jaar van mijn leven naar de kloten te hebben geholpen.
Ik zou met die 1.7 troost miljoen een DNA onderzoek laten doen, en niet rusten voor ik de echte dader bij zijn ballen had, en hem de rest van zijn leven laten wegrotten in die zelfde stink cel.
Maar Randolph Arledge niet, die kwam de poort uit, keek in het zonnetje, lachte een luide lach, en zei. ‘Zo, nu eerst een cheeseburger, daar heb ik zo’n zin an.’
Tja………daar kan ik nog een hoop van leren.