Demoeitewaardomtekijken.
Net een docu op netflix zitten kijken over Bruce Springsteen. Een soort van one men show waarin hij van het prille begin tot nu opsomt how live goes. Nu ken ik zijn meeste song’s wel, heb er zat gespeeld (nog sorry daarvoor) en zijn boek met verbazing gelezen. De gedrevenheid, het volharden en de passie die er af spatten tijdens de vele optredens die ik van hem gezien heb. De bescheidenheid van een gewone man die hij altijd is gebleven. De man van de straat met misschien wel meer onzekerheden dan de meeste stervelingen omdat hij nadenkt over het leven. Soul blues rock en folk vermengt op een eigentijdse manier die maar weinige beheersen. In ruim 3 uur tijd neemt hij je mee in bevlogenheid, verdriet en power. Hij laat de zaal juichen en een moment later weer muis stil tot de tranen toe geroerd. Een man met een verhaal, een man met heel veel verhalen die boeien omdat het allemaal zo ontiegelijk oprecht is. Een oprechtheid die steeds minder en minder te vinden is. Waar alles nep is om ons heen benoemd hij gelukkig nog het echte. Je hoeft zijn muziek niet eens mooi te vinden om wijze lessen uit deze doodgewone prediker te trekken.
Maar oordeel zelf want ik ben ook maar een gewone man.
En er kan er maar 1 de Boss zijn.