| De Gitaar. | ||||||
| Ik had haar ontmoet op het strand van Denia in Spanje. Een prachtige schone, met | ||||||
| lang, gitzwart haar dat tot ver over haar sublieme billen viel. Ogen die dwars door je | ||||||
| heen leken te kijken en nagels waar een poema jaloers op zou zijn. We lagen allebei | ||||||
| ver van het toeristen-gepeupel vandaan, in een oase van rust. Ze vroeg mij, duidelijk | ||||||
| bij gebrek aan iemand anders, of ik haar rug wilde insmeren. Nou, mijn handen tin- | ||||||
| telden al van genot. Terwijl ik haar fluwelen huid insmeerde met een olie-achtig goedje | ||||||
| dat naar passievrucht rook, bespeurden mijn geoefende handen een zooi knopen van | ||||||
| jewelste. | ||||||
| “Je zit helemaal vast,” zei ik. | ||||||
| “Si, allemaal stress, señor.” | ||||||
| En ongevraagd begon ik haar te masseren. Tussen de schouderbladen duwde ik al snel | ||||||
| twee pijnpunten weg, wat een opgelucht “pfffffffff” teweeg bracht. | ||||||
| “Jij weet goed waar je mee bezig bent, zeg!” | ||||||
| “Jazeker, maar we zijn nog niet klaar.” | ||||||
| Haar hoofd duwde ik naar boven met één hand en met de andere ging ik contra langs | ||||||
| haar nek naar beneden. Na vijf keer hoorde ik een knak. | ||||||
| “Dat was hem!” riep ik en ik kroop met tegenzin van haar af. | ||||||
| Verbluft keek ze mij aan, schudde een paar keer met haar hoofd en begon te lachen. | ||||||
| Ze pakte met beide handen mijn gezicht en gaf me een kus op mijn voorhoofd. | ||||||
| “Jij bent een tovenaar!” zei ze stalend. | ||||||
| “Viool spelen op een mooie dame is niet zo moeilijk,” zei ik. | ||||||
| Ze stelde zich voor als Alejandrina en zei dat ik vanavond haar gast zou zijn bij het | ||||||
| diner. | ||||||
| Diezelfde avond werd ik in een grimmige sfeer ontvangen door padre Juan Carlos de | ||||||
| Servilla: de welbekende flamenco-gitarist, die daar met zijn vier leerlingen aan het | ||||||
| oefenen was op de patio. Alarico, Bautista, Cortez en Donatello keken mij vernieti- | ||||||
| gend aan, alsof ik hen hun droom had afgepakt. Met een rode wijn in de hand zat ik | ||||||
| te genieten van het virtuoze gitaarspel van de heren, waar verdacht veel harde no- | ||||||
| ten in klonken, vooral toen Alejandrina haar hand op de mijne legde en zei dat die | ||||||
| magisch waren, de leerlingen daarbij recht aankijkend. | ||||||
| Donatello smeet zijn gitaar op de grond en begon een onverstaanbaar relaas tegen | ||||||
| Alarico. Die legde zijn gitaar op de stoel en wilde Donatello bij zijn keel grijpen. | ||||||
| Cortez, die ertussen zat, wilde het vege lijf redden en schoof snel zijn stoel achteruit, | ||||||
| die daarbij omviel en Bautista meetrok. | ||||||
| Padre Juan Carlos de Servilla, die geen van zijn leerlingen zijn mooie dochter gunde, | ||||||
| zag eindelijk zijn kans. Hij sloeg met zijn gitaar op hoofden en ruggen dat een lieve | ||||||
| lust was en bonjourde in een mum van tijd zijn leerlingen het huis uit. | ||||||
| Resultaat: vier kapotte gitaren en uit nijd gaf de padre de gitaar van Alarico ook | ||||||
| nog een schop, wat het totaal op vijf bracht. | ||||||
| “Zo, dat had ik al veel eerder moeten doen, bij de heilige maagd van Alexandria nog | ||||||
| eens aan toe! En nu wijn, mijn kinders!” | ||||||
| Het werd laat en gezellig en voor ik het wist, ontdekte ik dat de handen van | ||||||
| Alejandrina ook magisch waren. | ||||||
| De volgende ochtend, toen ik wegreed, zag ik vijf aan gruzelementen geramde gitaren | ||||||
| staan bij de kliko. Ik ben zo vrij geweest ze achterin te laden. ‘Komt ooit nog wel van | ||||||
| pas,’ dacht ik toen. | ||||||
| En zie hier; het resultaat van wat begon als een massage. | ||||||
| Eens per jaar zoek ik ze nog op en altijd staan er weer een paar gitaren op mij te | ||||||
| wachten die Alejandrina mij dan met een knipoog aanreikt. | ||||||
| “Was het weer zo’n avond?” vraag ik dan. | ||||||
| “No señor, zo’n feest zal het nooit meer worden. Maar nu je er toch bent, wil je mijn | ||||||
| rug even insmeren?” | ||||||