In principe ben ik niet zo uitgaand persoon meer de laatste jaren, maar deze uitnodiging wou ik voor geen goud missen. Een reünie van de Graaf Floris school met meester Wim, hoe leuk is dat. Nou volg ik een paar klasgenoten via sociaal media, en met een enkeling heb ik altijd contact gehouden. Maar evengoed was de verrassing aangenaam groot van het weerzien na zo’n lange tijd.
Herinneringen werden opgehaald. Wat doe jij tegenwoordig? Hoe gaat het met jou? Waar woon jij, en met wie? De meeste herkende ik onmiddellijk, bij sommige moest ik wat langer nadenken. En er werden er nogal wat gemist.
Wel leuk dat mijn allereerste verkering Martine verklaarde dat zij mij nog nooit ontrouw was geweest in al die jaren.
Met mijn vroegere partner in crime Gitte was het net of ze nooit uit mijn leven was geweest, of de tijd had stil gestaan. Al miste we beide nummer 3, Bossie.
Verhalen uit de oude doos, anekdotes, en sommige angstaanjagende herinneringen kwamen voorbij die mij lieten schaterlachen. Vooral het individueel zingen voor de klas, onder begeleiding van Kuis op zijn blokfluit gaf mij nog steeds de koude rillingen. Wie kon ooit bevroeden dat ik jaren later onbevreesd op menig podia zou staan.
Waar ik vroeger meer uit meelij een voldoende voor Nederlands op mijn rapport kreeg. Geen opstel uit mijn kroontjespen kon verzinnen. Werd er met verbazing over mijn tegenwoordige schrijfkunst gesproken.
Ik zag meester Wim genoegzaam kijken naar zijn vroegere pups. Wat er voor de rest ook voor narigheid gebeurd in deze malle wereld, dit had hij in ieder geval goed gedaan, meer dan goed zelfs. Dat bleek wel uit een hele gezellige middag die smaakte naar, weer een vervolg.
Echter 1 minpuntje. Ik heb de gehele terugreis met de Wielewaal in mijn kop gezeten.
Maarrrrrrrr, leuke lieve allemaal, het was heerlijk om jullie te zien. De verhalen te horen, en te concluderen dat wij er allemaal knapper op zijn geworden.
Hopelijk ooit tot ziens. En bedankt voor het lachen.
Lieve groet Jack.