Ons Gerrit.
Ik heb vele goede eigenschappen, (vind ik zelf) en 1 daarvan is dat ik ontelbaar veel, mooie herinneringen bewaar in mijn hoofd. De kwade zijn er ook, maar die vind ik zo onbelangrijk dat ik die als oud vuil ergens ver weg verborgen hou. Het neemt trouwens nauwelijks ruimte in beslag.
Ik kwam hem tegen in een klein, doe het zelf zaakje, waar ik minstens 3 keer per week kwam voor een kleinigheid. Daar stond hij, een boom van een kerel die ik vaag herkende. Waarschijnlijk 1 van de vele muzikanten uit de studio van Schild waar wij zelf repeteerde toendertijd, en ik regelmatig iets kwam inmeten of afleveren.
Na het afrekenen liep hij mij bijna ondersteboven, al hing ik half in de stelling. Na een vriendelijk sorry en, “”jij bent toch de drummer van””? ,herkende ik hem. Hij repeteerde naast ons in een wat suffe bruiloftsband, met nota bene een drummer op een elektronisch drumstel. En waar wij als ongestructureerde rockers altijd wel iets kwamen lenen. Suiker of koffiemelk, een snoertje of een batterij. Zij hadden hun zaakjes wel op orde.
Ik vroeg hem hoe het ging in het bruiloft en partijen circuit, maar de band was alweer ter ziele zei hij. Voor ik er erg in had flapte ik het eruit ”Dan kom je toch bij ons spelen man, das pas echte muziek “.
De volgende maandagavond stond hij al opgesteld met zijn keyboard voor wij er überhaupt waren. Het enthousiasme was groot, de kennis wat minder. Van al ons repertoire kon hij eigenlijk niets, terwijl het meeste toch hoog in de regionen van de top 2000 stond. Top 2000? Ja, van de Rolling Stones had hij wel eens gehoord. Ik dacht eerst hij neemt ons in de maling, maar Gerrit kwam echt van een andere planeet.
Maar Gerrit werkte keihard en in een mum van tijd kreeg hij onze verlangens onder de knie. Wij groeide mede door hem, uit naar mijn inziens het hoogte punt van de band. Muzikale hadden we genoeg, maar daar word een band alleen maar beter van.
En als ik zo terug kijk op die hele periode met Gerrit, kan ik alleen maar concluderen dat zijn hart net zo groot was als zijn lijf. Een lieve man, maar met een zeer uitgesproken mening, ik hou dr van.
En nu is dat grote hart hem veel te vroeg fataal geworden.
Ik kwam hem nog regelmatig tegen in de supermarkt en we maakten altijd nog een praatje. Hij was zowaar nog groter geworden, en ik vroeg hem of hij aan het solliciteren was voor GVR. (Grote vriendelijke reus) Eigenlijk was hij dat al, een GVR.
Hoeveel oudjes had hij in de loop der jaren wel niet blij gemaakt op de bejaardensoos met zijn muziek. Hoeveel bruiloften en partijen had hij wel niet opgeleukt. En wat liet hij een hoop mensen verbaast kijken toen hij zich ineens als een ouwe rocker ontpopte.
De orgelman, de accordeonist, de keyboard player, de piano men, ons Gerrit.
Wijd en zijd bekent in Aalsmeer en omstreken. Het was een eer om met je gespeeld te hebben.
Rust zacht GVR.
Mister Jack.